Ağlayan bir palyaçoyum

Sınavın %70’i hocanın kendi yazdığı kitabının içeriğinden çıkacağı için mecburiyetten aldık bir kitap. Para peşin diyen arkadaşıma inat hocadan izin alarak veresiye kaptım kitabı. Yalnız bazılarının gözü kalmış ki, okuldan çıkışta gittiğim markette cebimden paramı çıkarmak için kenara koyduğum kitabı unutmuşum. Ertesi gün kitabı almak için markete gittim.

Yolda aklıma geldi ama bu kadar çok uzatacaklarını sanmıyordum. İşte o an:

Market Görevlisi: Evet elimizde bir kitap var. Söyle bakalım kitabın ismi ne?
Ben Hastayım: Kitabın ismini tam olarak bilmiyorum. Zorla aldığım için ismine dikkat etmedim ama kültür ile ilgili bir şeydi… (Kültür Penceresinden)
M.G: Ya sen nasıl öğrencisin dostum insan aldığı kitabın ismini bilmez mi?
B.H: Evet haklısınız. Bu kitap bizim hocanın. Sınavda buradan soracağım deyince mecbur almak zorunda kaldık. Zorla elime tutuşturdular. (Cümlemi bitirdiğimde adamın eline bir koz verdiğimi hissettim. Çünkü hocanın ismini de hatırlamıyorum.)
M.G: Tamam. O zaman söyle bakalım sizin hocanın ismi ne?
B.H: E bakın ben sadece ismini biliyorum: Suat. Soyadını hatırlamıyorum. Daha bu dönem dersimize girmeye başladı. O yüzden aklımda kalmamış. 
M.G: Ya Allah Allah. Nasıl bir iş bu ya? Kitabını burada unut ne isim bil ne yazar. Bir de hocanmış. Sen bu kitabı okuyacak mısın?
B.H. : Ya ne demek bu ya. Verin kitabımı da gideyim. O zaman ben arkadaşımı arayıp kitabın ismini ve yazarını öğreneceğim. O zaman verecek misiniz?
M.G: Yok vermem artık.
B.H: Yok artık ya. Şaka mı bu?

Sinirlendiğimi gören yaşı daha büyük bir market çalışanı “Hadi yeter bu kadar verin kitabını da gitsin.” dedi. Bu cümle bittiğinde eğlencenin bir sonunun geldiğinin farkına varan diğer market çalışanları, bir dahaki bölümün heyecanını içinde barındıracaklarına söz vererek kitabı bana uzattılar.