Üzüntü paylaştıkça çoğalır
Doğru bilinen bir yanlış var: “Sevinç paylaştıkça artar, üzüntü paylaştıkça azalır.”
Bu tamamen yanlıştır, doğrusu tam tersidir: “Sevinç paylaştıkça azalır, üzüntü paylaştıkça artar.”
Şimdi bu iki teoremi birer örnekle açıklayalım: Matematiksel olarak geçmemin mümkün olmadığı bir dersin hocası ile konuşup, yardımcı olacağını söylediğini duyunca çok mutlu olmuştum. Bu mutluluğumu bir arkadaşımla paylaştım ve hoca ile aramızda geçenleri büyük bir heyecan ile kendisine anlattım. İşte bu ilk anlatışımdan sonra, olayı her paylaştığımda heyecanım ve gülümsemelerim biraz daha azaldı. Şimdi anlatsam ne gülerim ne de sevindiğimi belli ederim. Bunun sebebi çok açık, artık anlata anlata sıkıldım ve alıştım. Demek ki sevinçler paylaştıkça azalıyor. Zaten mantıken de bu doğru, elindekini paylaşırsan azalır.
Gelelim ikinci konuya: Üzüntü paylaştıkça artar. Bu konu her zaman arkadaşlarım için problem olmuştur. Ne zaman beni üzgün görseler, ne olduğunu sorarlar ve bende onları üzmemek için hiçbir şey anlatmam. Sonra sürekli ısrar ederler ve ben söyledikten sonra onları da bir hüzün sarar. Eğer bir şeye üzülüyorsam, bunun gerçekten bir çaresi yoktur ve çıkmazda kalmışımdır, bu yüzden üzülüyorumdur. Şimdi böyle bir konuyu, elinde bana yardım edebilecek herhangi bir gücü olmayan insanlarla paylaşmak, onları da çaresizliğe sürüklüyor ve üzüyor. Yani üzüntü paylaştıkça çoğalıyor. Zaten mantıken de bu doğru, bir kişiye ait olan bir şeyi 10’a bölerseniz bu şey 10 kişiye dağılmış ve sahip olanların sayısı artmış olur.
Bu tamamen yanlıştır, doğrusu tam tersidir: “Sevinç paylaştıkça azalır, üzüntü paylaştıkça artar.”
Şimdi bu iki teoremi birer örnekle açıklayalım: Matematiksel olarak geçmemin mümkün olmadığı bir dersin hocası ile konuşup, yardımcı olacağını söylediğini duyunca çok mutlu olmuştum. Bu mutluluğumu bir arkadaşımla paylaştım ve hoca ile aramızda geçenleri büyük bir heyecan ile kendisine anlattım. İşte bu ilk anlatışımdan sonra, olayı her paylaştığımda heyecanım ve gülümsemelerim biraz daha azaldı. Şimdi anlatsam ne gülerim ne de sevindiğimi belli ederim. Bunun sebebi çok açık, artık anlata anlata sıkıldım ve alıştım. Demek ki sevinçler paylaştıkça azalıyor. Zaten mantıken de bu doğru, elindekini paylaşırsan azalır.
Gelelim ikinci konuya: Üzüntü paylaştıkça artar. Bu konu her zaman arkadaşlarım için problem olmuştur. Ne zaman beni üzgün görseler, ne olduğunu sorarlar ve bende onları üzmemek için hiçbir şey anlatmam. Sonra sürekli ısrar ederler ve ben söyledikten sonra onları da bir hüzün sarar. Eğer bir şeye üzülüyorsam, bunun gerçekten bir çaresi yoktur ve çıkmazda kalmışımdır, bu yüzden üzülüyorumdur. Şimdi böyle bir konuyu, elinde bana yardım edebilecek herhangi bir gücü olmayan insanlarla paylaşmak, onları da çaresizliğe sürüklüyor ve üzüyor. Yani üzüntü paylaştıkça çoğalıyor. Zaten mantıken de bu doğru, bir kişiye ait olan bir şeyi 10’a bölerseniz bu şey 10 kişiye dağılmış ve sahip olanların sayısı artmış olur.
ee sonuç olarak ne olacak yani? sevincimiz azalmasın diye kimseye anlatmayacak, üzüntümüz çoğalacak diye kimseyle paylaşmayacak mıyız?
YanıtlaSilbence bunun sadece insanlarla paylaşmakla ilgisi yok. hiç kimseye bir şey söylemesek de yaşadığımız şeylerin üstünden zaman geçtikçe zaten kendiliğinden azalıyor hissettiklerimiz. olaylar ve bizim duyumlarımız değişiyor.
sen matematik okuya okuya kafayı iyice x'e y'e ve ikisi arasındaki denklemlerle bozdun hae. ama yaşadıklarımız kaos teorisi için bile yeterince karışık.
gerçekten doğru bir tespit..özelliklede üzüntümü kendi içimde yaşamak isterken yüzün gülmesi feci bir durum çünkü bende pek anlatmayı sevmiyorum..
YanıtlaSilArkadas tam hasta ya ruhi meseleler maddi meselelertle cözülmezki matematik maddi sevinc ve hüzün manevi ruhi sey farkli dunyalari var. hayret.
YanıtlaSilgüvenmeyin
YanıtlaSil08/01/2012