Sabah 6 ve çıldıran kadın

Evde yalnız kaldığım ilk gece gürültüden ve kavgalardan dolayı uyuyamadım. İlk önce 24 saat boyunca çalışan oto yıkama servisininden gelen su sesleri uyandırdı. Tam bunlara alıştım derken üst kattan sesler duydum. Kalkıp kontrol ettim, bütün kapılar kapalıydı. Herşeye rağmen tekrar uyuduğumda ise çok kötü bir rüya görerek tekrar uyandım.

Sabah 6 olduğunda hükümet konağından gelen seslerle tekrar uyandım. Uyutmayacaklarını anlayınca balkona çıkmıştım ki, o sırada hızla yürüyen ve çokca ağlayan bir kadın “Beni bırakıp gitme, sana aşığım, sen gidersen çıldırırım” sözleri ile mahalle sakinlerinin tamamını uyandırmayı başardı. Kadın çaresiz bir şekilde nereye gittiğini bilmeden yürüyordu. Bu duruma insanların gülümsemesi ise beni üzen diğer bir şey oldu.

Hiç susmadan konuşuyor ve hiç durmadan hızlı bir şekilde yürüyordu. Başına ne geldi bilmiyorum. 30 dakika sonra tekrar geçti sokaktan. Yine aynı şekilde ağlıyordu. Yine gülüşmeler oldu.

Psikolojik sorunları olan insanlara karşı hep dışlayıcı tavırlar takındık ve bu durumu bir hastalık olarak görmedik. İnsan fiziksel ve ruhsal bir varlık. Çeşitli sebeplerle bedeninde hastalıklar meydana gelebiliyor. Böyle bir durumda kimse size, psikolojik hastalığı olan birine baktığı gibi bakmıyor.

Beden hastalıklarında doktora rahatça gidebiliyorsunuz. Fakat ruhsal hastalıklarda, tedavi aşaması hep gizli tutulmak isteniyor. Çünkü toplumun bu tür hastalıkları normal karşılayamama gibi bir durumu var. Eğer bir kez bir doktora giderseniz, artık dünyanın en sağlıklı insanı olsanız da adınız hep deli kalacaktır ve yaptığınız aşırı hareketler “Zeten biraz sorunlu o” şeklinde yorumlanacaktır.

Ruhsal bunalımlar her türlü insanın başına gelebilir ve aynı bedensel hastalıklar gibi normal bir şeydir. Etkileri ve tedavi yöntemleri farklı olabilir. Fakat bunun toplumsal bir baskı oluşturacak bir nedeni yoktur. Bu yüzden nasıl ki yolda yere düşen birinin ayağa kalkmasına yardımcı oluyorsak böyle insanlara da yardımcı olmalıyız.