Kılımı kıpırdatamıyorum

Saat 01:30’daki Katil Koyun Antayla otobüsüne bindiğimde her iki yolcudan birinin Galatasaraylı olduğunu gördüm. Sarı kırmızı atkılar, montlar, bereler, şişeler, gişeler ve bişeler...

28 numaralı kampanyalı koltuğa oturmak için arkaya doğru ilerledim. Yan koltukta uyuyan bir Galatasaray taraftarı vardı. Pencere kenarına geçmek için öncelikle onu geçmem gerekiyordu. Uyanması için bir kaç kez kolundan hafifçe dürttüm. Tamam biraz da çimdikledim. Fakat buna rağmen eleman “kılını bile kıpırdatmadı”. Gerçi ben de kıllarımı kıpırdatamıyorum ama bu başka.

Çok ağır bir uykusu vardı. Öyleki çok yavaş nefes alıyor ve veriyordu. 1 saat öncesinden uyumasına rağmen gözleri tam olarak kapanmamıştı. Ağır yani. Uyanmadığını görünce kolunu daha şiddetli bir şekilde sallamaya, ona sanki bir Şahin’in içerisinde yolculuk yapıyormuş havası vermeye çalıştım.

Galatasaray’ın kazanması ile birlikte stat içerisinde ve maç esnasında salıncak gibi sallandığını hatırlayınca artık “aklımın iplerini saldım” ve çocuğu 7.9 şiddetinde sallamaya başladım. 45 saniye boyunca koltuk üzerinde havalanıp yere düşen çocuk bir türlü uyanmıyordu.

Diğer yolcuların kahkahaları arasında çocuğu zorla da olsa uyandırdım. Beyninin aktif çalışır duruma gelebilmesi için gözlerini açtıktan sonra 5 saniye kadar daha beklemem gerekti. Zekasını kaybetmemesi için ona nerede olduğunu ve aslında 3-1 yendiğimiz GS-FB maçının az önce gördüğü güzel bir rüya olduğunu söyledim J