Geçen hafta yağan karda, üç gün boyunca sürekli araba kullandım. Gençliğin verdiği heyecan ve gerçeklerin gözlerimi alan acısıyla, Sezen Aksu’nun “Sende benim kadar gerçekleri görüyorsun.” şarkısını dinliyordum. Yola bakmadan önüme atlayan otobüs şoförüne sinirlenip, gaza yüklendim. İlerideki kırmızı ışığı gördüm ama beynim bana durmam gerektiğini hatırlatmadı. (Ara sıra böyle şeyler yapıyor Analiz sınavlarında da çalıştığım yerleri hatırlayamıyorum.) Şarkının etkisi, sinirlerimin bozulması ve dalgınlığım derken, bir kadının “NE OLUYORRR!” çığlığı ile kendime geldim. Frene yüklenip durduğumda, kırmızı ışıkta durmam gerektiği de bana ulaştı. Karşıdan karşıya geçmekte olan anne kıza az kaldı çarpıyordum. O an yoldaki tüm insanlardan çok büyük tepki aldım. Herkes bana kızıyor bir şeyler söylüyorlardı. O an dış dünya ile ilişkim kesildi ve iç dünyamda bir masada oturmuş, karşımda kendim, aklımızı yitirmiş gibi birbirimize bakıyorduk. Kimseye bir cevap vermedim. Kimseyle göz göze gelmedim....