Bizim yeğen, “Sürme çekerken gözünü incitti.”
Allah kimseyi hastanelere hasta olara düşürmesin. Geçen gün anneannemi götürmüştüm. Oradaki insanların hallerini görünce unuttuğum bazı şeyleri yeniden hatırladım. Ben en çok düşünebildiğim için şükrediyorum. Annesinin sürdüğü tekerlekli sandalyede bile zor oturan zihinsel engelli bir çocuk gördüm. Çocukla birlikte halime ne kadar az şükrettiğimi de gördüm.
Anneannem doktorun odasına girince ben de koridorda biraz yürümeye başladım. Boş olan sandalyelerden birine oturdum. Yanında refakatçisi de olsa içeriye sadece bir kişinin girebildiği bir polikliniğin önüne oturuyordum. Ayrıca içeri giren kişinin arkasından da kapıyı kilitliyorlardı.
Sen de mi?
Yanımda bekleyen teyzelerden biri “Sen de mi gireceksin?” diye bir soru sorunca, ilkokula yeni başlayan bir çocuk gibi ağlamaklı olarak “Hayır” cevabını verdim. Artık benim için cevabı önemli olan tek bir soru vardı, o da: “Ben nerede oturuyorum?”
Kafamı çevirip kapının yanına baktığımda Göz Acil yazıyordu. Avea aboneleri gibi Oh be çektikten sonra yan tarafta bekleyen ve yanında iki çocuğu olan adam ayağa kalktı ve kızını içeriye soktu. Israr etmesine rağmen hemşire hanım, babayı içeriye almadı. Buna çok üzülmüştüm.
İşte bu
Baba ayakta dolanmaya başladı ve heyecan gittikçe artıyordu. Ve bir an bir doktor ile konuşmaya başladı. Acil Göz yazan kapının sağında ben, solunda ise adamın küçük çocuğu oturuyordu. Doktor, babaya “Ne o Kemal bey, neden geldiniz?” dedi. Kemal bey arkasını dönüp kapıyı işaret ederek, “Bizim yeğen, sürme çekerken gözünü incitti.” dedi.
Fakat ortada bir terslik var. Doktor şaşkınlık içerisinde gözlerini bana dikti ve “bizim yeğeni” ben sandı. Gözlerime dikkatli bakıyordu çünkü süremede yoktu ve benden beklediği bir şey de değildi.
İç dünyasında durum değerlendirmesi yaptıktan sonra, beyin hücreleri için yeşil ışık yandı ve uzun kuyruklar oluşturan bu trafik kafa sallayarak “Geçmiş olsun.” cümlesi ile sona erdi. Hayır ben değilim, o içeride demek için bir fırsat kampanyası yoktu artık. Durduk yerde göze geldim.
Anneannem doktorun odasına girince ben de koridorda biraz yürümeye başladım. Boş olan sandalyelerden birine oturdum. Yanında refakatçisi de olsa içeriye sadece bir kişinin girebildiği bir polikliniğin önüne oturuyordum. Ayrıca içeri giren kişinin arkasından da kapıyı kilitliyorlardı.
Sen de mi?
Yanımda bekleyen teyzelerden biri “Sen de mi gireceksin?” diye bir soru sorunca, ilkokula yeni başlayan bir çocuk gibi ağlamaklı olarak “Hayır” cevabını verdim. Artık benim için cevabı önemli olan tek bir soru vardı, o da: “Ben nerede oturuyorum?”
Kafamı çevirip kapının yanına baktığımda Göz Acil yazıyordu. Avea aboneleri gibi Oh be çektikten sonra yan tarafta bekleyen ve yanında iki çocuğu olan adam ayağa kalktı ve kızını içeriye soktu. Israr etmesine rağmen hemşire hanım, babayı içeriye almadı. Buna çok üzülmüştüm.
İşte bu
Baba ayakta dolanmaya başladı ve heyecan gittikçe artıyordu. Ve bir an bir doktor ile konuşmaya başladı. Acil Göz yazan kapının sağında ben, solunda ise adamın küçük çocuğu oturuyordu. Doktor, babaya “Ne o Kemal bey, neden geldiniz?” dedi. Kemal bey arkasını dönüp kapıyı işaret ederek, “Bizim yeğen, sürme çekerken gözünü incitti.” dedi.
Fakat ortada bir terslik var. Doktor şaşkınlık içerisinde gözlerini bana dikti ve “bizim yeğeni” ben sandı. Gözlerime dikkatli bakıyordu çünkü süremede yoktu ve benden beklediği bir şey de değildi.
İç dünyasında durum değerlendirmesi yaptıktan sonra, beyin hücreleri için yeşil ışık yandı ve uzun kuyruklar oluşturan bu trafik kafa sallayarak “Geçmiş olsun.” cümlesi ile sona erdi. Hayır ben değilim, o içeride demek için bir fırsat kampanyası yoktu artık. Durduk yerde göze geldim.
Bende annnemden iki gozlu dogdum gozumun birini tuncelide biraktim.Üni mezunuyum siyasal.eee bu anlattığın hikayeni sonu yokki gözüne sürme kaçıran kız ne oldu.kapıda bekleyen amcası.Ben benim hikayemin sonunu anlatayım koçum sağ gözüm tuncelide kaldı.Sol gözümde hala şükür bende.Ayrıca sen kütahyadaki sakatatçı köfteci ahmete mesaj yazmışsın köften bu kadar güzel şu kadar şu güzel diye.Belliki tat alman duygun hala gelişmemiş.Hayatta önce tat alman duygun gelişecek.Sonra görsellediğin olayları yayınlarsın bloglarında.
YanıtlaSilBu yorum bir blog yöneticisi tarafından silindi.
YanıtlaSil