Ben Hastayım

İstanbul’a yağmur yağıp arap kızının camdan baktığı günlerdi. Dayanıklı ev aletleri alışveriş merkezinde Türkiye maçını izledikten sonra eve dönmek için yola çıktık. Bir anda yağmur yağmaya başladı. Adımlarımla birlikte hızlanan yağmur, saçımın telinden ayağımın en favori parmağına kadar ulaşmış, tüm vucudumu işgal etmişti. Yolu kapatmışlar Artık hem iç dünyamda hem de dış dünyamda sırılsıklam olmuştum. Arabaya binip eve doğru yol almaya başladım. Uzun sürdü biraz fakat artık çok az kalmıştı. 1-2 sokak sonra eve ulaşacağım derken onlarca polisin yolu kapattığını ve arabaları durdurduğunu gördüm. Kafa pencereden içeriye Normal olarak beni de durdurdualar. Kafasını arabanın camından içeri sokup “Kimliğiniz lütfen?” diyen görevliye aynı şekilde kafamı dışarı çıkarıp ehliyetimi uzattım. “Hayır kimliğinizi istiyorum.” dedi. Kimliğimin üzerimde olmadığını söylediğimde, tek bir cümle ile beni birazdan çekilecek olan komedi filminin başrol oyuncusu yaptı: “Alın bunu!” Film başlıyor Arabamı hem...

Yağmurlu bir Haziran gecesi Londra’da doğdu. Doğar doğmaz kalem, kağıt ve hesap makinesi istediği rivayet edilir. 2 yaşında toplamayı ve çıkarmayı, 3 yaşında çarpım tablosunu (9′lara kadar karışık), 5 yaşında Periyodik cetveli, 10 yaşında ise Oto Tamir ve Bakım cetvelini öğrenmiştir. Londra Chelsea kolejinde en ön sırada oturan ve çok başarılı bir öğrenci olan Selman, okulunu ilk 11’de bitirmiş ve karne hediyesi olarak ailesinden Mac Book Air almıştır. Öğretmenlerinin, arkadaşlarının ve mahalle baskısının etkisiyle müdür beyin odasına önünü iliklemeden girmiş ve tastiknamesini alarak Türkiye’ye gelmiştir. Yanlış zaman, yanlış insan, kış güneşi ve yanlış tercih sebebiyle hayatında kaydırma yaptığı üniversiteye, kuyruğa kaynak yaparak girmek durumunda kalmıştır. Boş zamanlarında okula uğrayan Selman, eğitim hayatının son bulup otobüslere tam bilet atmamak için elinden geleni yapmaktadır. Teknolojiye olan ilgisi onu insanlardan uzaklaştırmış, en iyi arkadaş dokunmatik ekranı olandır diyer...

İnsanların benim yüzümden mutlu olduklarını gördükçe şaşırıyorum. Benimle benzer sıkıntıları yaşayan arkadaşıma, onu düştüğü yerden kaldırıp uçuracak kadar yardımcı olabilirken, sıra bana geldiğinde hiçbir çıkar yol bulamıyorum. Hayat mı zor, yoksa hayatı zorlaştıran ben miyim? İnsanların ihtiyacı olan şeyleri onlara sağlayıp hayran sayfama üye eklerken, kendime hayran olamadım. Hediyeler arasında... Mum gibi hissediyorum kendimi. Herkese ışığım var ama kendime yok. Bir doğum günü partisinde söndürülmeden önce dilek tutan, hediyeler arasında seneminde olduğunu sanan ve bu yüzden yanmaya razı olan zayıf bir mum gibi. Tekrar yakıyorlar Belki de insanları anladığım için yanıyorum. Ben yandıkça gülümsemeler çoğalıyor, alkış sesleri artıyor. Gözlere ışıltılar saçıyorum. Beni söndürmek için nefeslerini sonuna kadar çekip üflüyorlar. Sönüyorum. Ama tekrar yakıyorlar. Sonra tekrar sönüyorum. İnsanların güldüklerini görebilmek için yanıp tükenmeye razıyım. Ben de güleceğim Bakalım, eğer boyum k...